ادبیات، تراژدی،آرامش

سلام

می خواهم در مورد تاثیر ادبیات برآرامش روح و روان برایتان بنویسم.در نظر فروید قسمت مهمی از زندگی آدمی را خیالبافی های او تشکیل می دهد.خیالبافیهای یک انسان بالغ اصولا همان خیالبافی های کودک است که در کودک به صورت بازی جلوه گر می شود ولی صورت آن پچیده تر است.خیالبافی های آدمیان در روز با رویای آنان هنگام خواب بستگی نزدیک دارد واصولا از یک نوع است.اساس آن بیان آرزو های کودکی وبیان تعارضاتی است که از کشمکش آرزوهای کودکانه و مقتضیات جهان خارج پدید می آید.وقتی روح خود را یکسره در اختیار خیالبافی های خود قرار دهیم ،دچار جنون می شویم. آن عده که این توانایی را دارند که تعارضات روانی خود را به صورتی زیبا و مطبوعی بیان کنند به صورتی که نغمه آنان در گوش دیگران نغمه ای آشنا باشد و بردل بنشیند،‌هنرمندان و شاعرانند.

هنر بزرگ هم وظیفه پالایش هنرمند را برعهده دارد و هم مخاطبین را می پالاید.به همین دلیل است که توانایی بیان و آفرینش هنری خیلی ها را از ابتلا به بیماری های روانی نجات می دهد و به همین دلیل است که نه تنها از تماشای هنر ناب لذت می بریم بلکه نوعی آرامش پیدا می کنیم.فروید می گوید:

اعتقاد من این است لذتی که از ادبیات می بریم به این علت است که بدین وسیله فشارها وتعارضات روانی ماراه فراری می یابند.

اگر با اصولی که فروید بیان می کند به تراژدی نگاه کنیم،‌می بینیم تراژدی در واقع داستان کشمکش ها و تعارضات روحی فرد است ، تعارضاتی که در وجود همه ما وجود دارد. وقتی این تعارضات بیرون ریخته می شوند و به صورتی بیان گردند که فردی و شخصی نبوده و جهانی باشند هنر ناب و اصیل به وجود می‌آید.